نزدیکای بهمن 64  بچه ها در تکاپوی یک عملیات بزرگ بودند خیلی هاشون پیش من اومدند تا براشون وصیت نامه بنویسم چیزایی رو میگفتند که دل آدم میلرزید:

 ( قدم به مسیری می نهم که پل های آن را اجساد برادرانم ساخته اند می روم تا قطعه ای از یکی از این پل ها شوم )

(با کاروانی همسفری آ؛از کردم که فریاد صفت حیاتی آنانست و نیستند  اگر آسودگی اختیار کنند . توصیه ای ندارم جز از دست ندادن این صفت حیاتی)

( همسفری در راهی را آغاز کرده ام  که هر قطعه از آن زیر پای رزمندگانی که قطعه ی شهدا را ساخته اند می لرزیده است )

ولی جالب بود یکی از رزمنده ها تمایلی به وصیت نامه نوشتن نداشت بعد ها در یادداشت هایش خواندم: من وصیت نامه نخواهم نوشت میترسم در آن حرفهایی بزنم که باعث شود در جامعه مرا قهرمان به حساب آورند و من اجر از کسی جز خدا نمی خواهم .

نوشته شده توسط : ممتحنه

با شهدا نجوا کن [ نجوا ]